Desde la Croa - Un día na casa, revolvendo nuns caixóns, atopei unha foto que automaticamente fixo que me viñesen á cabeza mogollón de recordos e sensacións. A foto era do mítico “O Camallón”, no Orzán, A Coruña.
Como podedes observar, a foto é en branco e negro. Tomouse en 1981 desde o interior dun coche nun día gris, posiblemente invernal. 28 anos despois, volvo observalo desde o portelo doutro coche, e aínda que os fondos da praia han ir cambiando, o mesmo que as modas, tendencias e estilos “en surf”, ese fondo rochoso case invisible, misterioso, e sobre todo caprichoso, segue alí, xerando, tras todo este tempo, unha onda “moi pero que moi de cando en vez”.
“O Camallón” é para min un símbolo; representa a procura dunha onda seguramente non perfecta, pero si difícil, estraña, diferente e inquietante. Esa onda na que efectivamente cando a surfeaches notas “algo” especial. Non é como as outras, surfeadas tantas veces, en tantas praias, e en tantos días. Nela o teu interior funciona doutra maneira, dun modo quizais difícil de explicar, pero imposible de esquecer xamais.
Recordo que iamos poucos a "O Camallón", a onda colliamola cada un dos que alí nos atopabamos por rigorosa quenda, pois o pico era totalmente “individual”.
Sempre crin que o surf era algo así como ter un amor imposible e mesmo absurdo, xa que ti ías buscar ondas, pero elas non estaban como desexabas (polo menos como eu quería). Con todo, os escasos e bos días de surf “entre amigos” significaban moitas ondas fantásticas.
Alguén me dixo unha vez algo que me pareceu marabilloso: “os surfeiros sodes uns pasmarotes”, facendo referencia a que nos pasamos horas mirando ao mar. A contemplación do mar é fascinante, e esa fascinación é para toda a vida. "¡Camallón quéroche!". Porque representas algo que practicamente non existe: a onda escollida, case particular, para gozar “só” ou en compañía de bos amigos; aquel vou! “¡”, o respecto para coa onda e os demais “amigos da auga”, que por desgraza hoxe xa non existe. Sento porme sentimental pero non soporto a masificación, as modas, o mogollón, ..., en definitiva, a mediocridade. Por iso “¡Camallón quéroche!”, e oxalá o teu espírito contaxie aos surfeiros de corazón, aos románticos, aos tolos e aos que aínda creemos que existe o salitre no corpo e a alma, e non tanto en tanta “revista de surf”, que cada día se parecen máis a catálogos do Corte Inglés, Cortefiel ou calquera corte, coas últimas tendencias primavera-verán.
Hai moitas ondas para todos, pero por favor desenvolver un estilo persoal; e non esquezades nunca a O “Camallón”
Artigo orixinal: http://desdelacroa.blogspot.com/2010/02/historias-o-camallon.html
Traducido por OpenTrad
