Willy Uribe - En 1990, cando a revista Marejada Surf aínda tiña algo de pulso, solicitei a Carlos Bremón, pioneiro do surf galego, que escribise un texto sobre os seus comezos no surf. Eu sabía que ese texto sería unha descrición da orixe do surf en Galicia, e así foi. Pero o caso é que o texto de Carlos, escrito con elegancia e a máquina nuns folios xa un pouco amarelos, pasou ao meu arquivo... e alí estivo até hoxe mesmo. Transcribo o texto de Carlos tal e como el escribiuno. Creo que é unha pequena xoia da historia do noso surf.
Fará xa dezanove anos no próximo verán, cando un asturiano estudante de Náutica, Félix Cueto, trouxo por primeira vez unha táboa a Galicia, á Coruña. Eu, que por aquel entón traballaba nun banco, tiña un compañeiro que empezou a falarme do entusiasmado que estaba cun novo deporte chamado surf. Díxome que coñecía a unha persoa que vivira en Venezuela e que se trouxo de alí unha táboa de surf, que entón repousaba na escuridade dun garaxe. Podemos pedirlla e probar. ¿Que che parece? A circunstancia de que eu fose un bo nadador creo que foi a decisión para elixirme como compañeiro de viaxe.
Aos poucos días tiñamos a táboa no noso poder. Acórdome da miña impresión cando a vin. Era unha grande e fermosa “Malibú”, de 2,90 cm. e 15 Kg de peso, branca con raias verdes longitudinales. Xa entón pareceume demasiado grande. Había que probala. E eliximos o sitio rebuscando nos nosos coñecementos das praias de ao redor. Eu sabía que en Barrañán, aínda naquela época do ano (verán) había boas ondas. E alí fómonos. A ondada era pequena e a marea alta. Tocoume a min primeiro. Subinme encima e remei cara a fóra sobre uns trinta metros da beira. Conseguín coller unha onda, aínda que – con bo criterio – non tratei de porme de pé. A táboa comezou a gañar velocidade, camiño da beira. Vin que esta se achegaba, a onda estrelouse contra a pendente arenosa, a táboa aterrou na area tratando de continuar praia arriba, pero a quilla enganchouse ao chan e eu saín disparado por encima do taboleiro continuando un bo treito pola area. Esa foi a miña primeira experiencia surfeira.
Semanas despois trabei amizade cun mozo chamado Miguel Camareiro. Apuntarámonos como voluntarios da entón na nacente Cruz Vermella do Mar, e nunha das navegacións saíu na conversación o tema do surf. Él era estudante de Náutica e comezara a facer surf aquel verán cun xixonés chamado Félix Cueto. E así empezou todo. Recordo a procura das primeiras praias con ondas adecuadas, o descubrimento dunhas fantásticas ondas que entraban, cando había temporal, na abrigada praia de Sta. Cristina. Recordo tamén as primeiras ondas, de pé naquel portaviones; o primeiro traxe de goma, que consistiu nunha chaqueta de mergullo que a dona dun chalé da praia, que nos coñecía, prestounos ao ver o lastimoso aspecto que ofreciamos ao saír da auga (xa era mediados de decembro). Aquel primeiro inverno fomos con moita frecuencia a Sta. Cristina. Vixiabamos a praia do Orzán, e cando o mar era grande saïamos disparados para a outra praia.
Aos poucos engadíullenos algún amigo. Moitos querían probar, pero a dureza daquel deporte, cos medios de entón, botábaos para atrás. O verán seguinte, un día na praia do Orzán, vin a uns raparigos cunhas táboas estrañas que pretendían botarse á auga con elas (afundíanselles). Contáronme que as fabricaron eles mesmos e que querían empezar a surfear. Chamábanse Rufino e Perico. Xa empezabamos a ser un grupo numeroso (cinco ou seis).
Uns meses máis tarde apareceu por Coruña un surfeiro surafricano que sería clave no noso desenvolvemento surfero. Chamábase Darryl e era de Durban. Contounos que traballaba como descargador nun mercado de froita, pero que aquela vida non lle acaba de convencer e, tras pasarse unhas vacacións nas illas Mauricio con outro amigo que se comprou un iate no sur de Inglaterra, propúñanse cruzar o Atlántico, pasar a canle de Panamá e ir dar unha volta polos mares do sur...Unha avaría no temón automático obrigoulles a recalar na Coruña, e o seu compañeiro tivo que volverse a Inglaterra a buscar o reposto. O que en principio podía tardar unha semana, prolongouse durante un par de meses, e este surfeiro foi para nós unha fonte de coñecementos surferos, incluída a construción de táboas, cuxa técnica nos explicou. Para el, creo que a súa estancia na Coruña foi moi grata, a xulgar pola pena con que se despediu de nós á hora de irse.Coa construción de táboas adecuadas chegou unha pequena explosión de practicantes.
Con todo, no resto de Galicia só apareceu outro núcleo, o de Vigo, que trabou contacto connosco no primeiro campionato que celebramos. Con relación a isto recordo a organización dun dos primeiros, que se nos ocorreu facelo en Nemiña, unha praia que eu acababa de descubrir. O único inconveniente é que estaba (e está) a 100 Km da Coruña. Entre todos alugamos un bus, e alá fómonos un domingo. Pero ao chegar rompía 50 cm de onda... Terminamos facendo unha sardiñada na praia. Pasaron os anos, fóronse facendo máis campionatos, perfeccionáronse os “inventos”, as quillas e os cantos, as táboas baixaron de peso e subiron de prezo, apareceron os traxes de goma exclusivos para Surf, etc. etc. Foron os anos de descubrir novas praias, novas ondas. Aínda recordo con gusto aquelas exploracións co mapa na man, percorrendo incribles camiños, orientándonos polo sol e até con compases. Nesta praia ten que romper ben, porque o Nordeste entra por terra, dicía eu sinalando un punto no mapa. Así apareceu ante os meus ollos, virxe totalmente, a praia de Nemiña, nunha tarde de verán con vento de terra e un metro de onda. E Doniños, coas súas postas de sol véndose a través da crista da onda a piques de caerche encima. ¡Como recordo a nosa chegada a Doniños por primeira vez, unha tarde de agosto, correndo polas dunas para ir coller aquelas marabillosas ondas que viramos desde o outeiro que domina a praia! E é que no surf tamén hai algo de poesía, non si?
Carlos Bremón. Ferrol. 1990
Fonte orixinal : www.unaimagenymilpalabras.blogspot.com
