Desde la Croa - Unha das grandes incógnitas e polémicas que seguen abertas da historia do surf, e que mesmo valeu para un artigo no periódico Los Ángeles States, é a de quen foi o responsable da invención dos traxes de neopreno. Bob Meistrell, xerente da marca Body Globe, di que o inventor foi el. O lendario Jack Ou´Neill tamén di que foi el. E por último, Hugh Bradner, un físico da universidade de Berkeley, é quen se atribúe a invención, cualificando a Bob Meistrell e Jack Ou’Neill como homes de negocios que souberon explotar comercialmente o seu invento. A verdade é que polo menos o primeiro en patentar a idea foi Jack Ou´Neill quen no ano 1971 patentou os traxes de neopreno para surf, ademais doutras pezas como un traxe de foam e a chaquetilla de surf.
Independentemente de quen fose o seu creador, o neopreno como material naceu dunha invención militar durante a Segunda Guerra Mundial froito das investigacións do exercito con distintos tipos de gomas e plásticos. Hoxe as súas aplicacións son moi variadas en campos como o industrial, construción, ...
Aplicado ao surf o neopreno abríganos e permítenos prolongar as sesións de surf durante horas. Entre o noso corpo e o tecido do traxe queda atrapada unha fina capa de auga que nos illa da temperatura exterior e do mar ao reducir a perdida de calor corporal. O grosor do neopreno é o principalmente fai que o traxe abrigue máis ou menos. Hoxe o desenvolvemento tecnolóxico ha permitido a creación de novos materiais que reduciron o peso e aumentado a elasticidade. Con todo a realidade fai 40 anos era ben diferente. Primeiro porque non existían os traxes de surf, e segundo porque cando apareceron aqueles primeiros traxes eran grosas e ríxidas corazas. Esta rixidez traducíase, ademais de en unha importante falta de mobilidade, en que os surfeiros sufrían múltiples feridas provocadas polo rozamento dos traxes co seu corpo. Tal e como lembran os irmáns Antón “a finais dos setenta non tiñamos máis remedio que surfear a pelo ou con traxes de mergullador modificados que nos facían profundos cortes nas axilas”. A falta de calidade dos traxes víase ademais potenciada por outro factor moi importante. Durante aqueles primeiros anos o número de surfeiros na praia era frecuentemente maior que o de táboas, o que lles obrigaba a entrar na auga por quendas. As esperas no verán liquidábanse sen problemas, pero no inverno as cousas eran diferentes. Para soportar mellor a espera acudíase a unha protección térmica adicional a base de xerséis de la ou camisetas, remedio que crían aguantaba un pouco máis a calor corporal dos sufridos surfeiros.
Rufino foi o primeiro en arriscar un diñeiro traendo traxes de neopreno que os demais compraban. Perico comezou a fabricar os seus propios traxes. Así lembra aqueles anos Carlos Bremón. “Grazas a Rufino, puiden prescindir da chaqueta de mergullador con cola de nutría que recibira en empréstito dunha amiga a cuxos fillos dera clase de natación, despois de verme nunha fría tarde de decembro saíndo da auga completamente conxelado, tras haber estadi unha hora “a pelo” en Santa”Cristina .
A principios dos oitenta chegarían os primeiros traxes de surf específicos. “O meu primeiro traxe de surf –lembra Keko Montalvo- foi un Aleeda que lle compramos a Juan Chedas. Foi un agasallo do meu irmán Fernando. Recordo tamén que Nano e Fernando pediron unha vez a Alemaña uns traxes Body Globe que viran nunha revista de windsurf ou que Carlos Bremón tiña un traxe Ou’Neill azul, para nós “o traxe” en letras maiúsculas”.
Artigo orixinal: http://desdelacroa.blogspot.com/2009/06/historias-nuestra-segunda-piel.html
