Desde a Croa - O estendido da parafina sobre a prancha, ademais do seu claro carácter práctico, supón un dos rituais propios do mundo do surf. Este ritual, previo á entrada á auga, e coa vista posta na rompiente, adoita prolongarse máis e máis en función do grandes que sexan as ondas. O movemento rítmico do brazo deslizando a pastilla de parafina, a concentración dese momento, convértese no prólogo á entrada noutro mundo. O do mar e as súas ondas.
Nun principio non se utilizaba parafina e á falta de adherencia buscáronselle solucións alternativas como adherir parches de caucho ou materiais similares para evitar os resbalóns. Tamén se utilizaban técnicas como a "textured deck" que consistía en acabar a táboa no seu parte superior cunha verniz ou resina impregnada con area, azucre ou po de foam. Desta forma conseguíase unha superficie rugosa que proporcionaba maior agarre.
Crese que o primeiro uso da parafina aplicado ao surf remítese ao ano 1935, cando Alfred E. Gallant deuse conta que a cera que a súa nai aplicaba no chan da súa casa era un excelente antiescorregadizo. Naqueles anos non existían pastillas propiamente producidas para o marcado surfeiro, polo que aos primeiros surfeiros australianos non quedaba outro remedio que comprar anacos de parafina sintética de marcas como Ampol, ESSO e BP que se podían adquirir en drogarías e farmacias. De feito, Ampol patrocinou o campionato mundial de 1964 en Manly. Posteriormente, naceu e desenvolveuse un novo mercado con infinidade de marcas, variantes e cores. Na actualidade utilizando alternativas naturais como a resina de piñeiro, conseguiuse que este produto tan fundamental para a práctica do surf, sexa o primeiro en demostrar as posibilidades dos produtos medioambientalmente respectuosos.
Pranchas de surf, traxes, inventos, até unha siinxela pastilla de parafina, eran bens moi preciados e moi escasos durante aqueles primeiros anos.
A parafina en Galiza
Cando Carlos Bremón trasládase a vivir a Ferrol no ano 1981 una das primeiras necesidades que tentou liquidar foi a de localizar onde poder comprar cera de velas. “Recordo que preguntei a Juan Abeledo pai e el localizoume ao meu subministrador: Cerería Poupariña. E alí, entre imaxes de santos e exvotos de cera que terminarían en calquera capela ou igrexa de Galiza, adquiría eu as velas, coa súa mecha e todo, para fregar a táboa”.
Cada un tiña o seu subministrador, que era a funeraria máis próxima á súa casa tal e como lembra Keko “Montalvo”. “Como base utilizabamos cera de vela que o meu irmán Fernando compraba na funeraria Laloporto e que derretíamos antes de encher a táboa de puntos de cera. Sobre esta base estendiamos a parafina. Os meus irmáns e eu collemos a época da “Sex Wax”, aínda que tamén escaseaba, xa que o único modo de facerse con ela era nas viaxes que faciamos a Asturias. Comprabámola en téndaa Táboas de Xixón”.
Outros como Juan Chedas lembran os intentos caseiros de producir pastillas de parafina utilizando como molde latas de atún en cuxo interior derretían cera de vela e á que botaban granadina tentando imitar así un dos cheiros característicos das pastillas de parafina.
Cerería Poupariña existe aínda hoxe en Ferrol. As súas instalacións atópanse situadas no Polígono da Gándara e dedícase á fabricación de velas de cera e parafina. O 22 de agosto de 2008 sufriu un incendio que destruíu parcialmente as súas instalacións.
Artigo orixinal:
http://desdelacroa.blogspot.com/2009/12/historias-la-parafina.html
Se queres facer a túa propia parafa podes facela lendo o seguinte artigo:
http://www.surfing-waves.com/howto/make_surf_wax.htm
